Sinds mijn jeugdige leeftijd was ik gevoelig aan mijn rechter knie. Op mijn 14e ben ik begonnen met werken en had direct zware arbeid, ik moest met houten bakken vol met wijn de kelder in, en daar gebeurde al mijn eerste ongeval, drie treden van beneden viel ik op mijn knie (gevolg drie weken thuis) en daarna opnieuw werken. Op mijn 16e viel ik met een klein brommertje ook weer op die knie, telkens viel ik op die zelfde knie jaar na jaar.
In 2010 werd ik geopereerd. Ik kreeg een nieuwe (volledige) knie prothese, de operatie was zeer goed verlopen en de revalidatie ging zeer goed tot ongeveer vier weken (na de operatie). Ik kreeg een knijpend gevoel die mijn knie voor een twee à drietal seconden volledig lam maakte, en ik zo door mijn knie zakte. Tot tweemaal toe viel ik op mijn knie, waarbij ik hevige pijn kreeg, tussentijds had ik dit al aan mijn specialist verteld, en ze zei dat dit over zou gaan. Tot op heden heb ik nog altijd pijn. In 2012 ben ik wel eens bij een andere dokter geweest en ik heb hem van dit gebeuren verteld. Die vond dat na anderhalf jaar er geen vocht meer in die knie mocht zijn. Hij besloot een nucleaire scan uit te voeren (scintigrafie) om zo alles beter te kunnen bekijken, wat er in die kniestreek gebeurd, na de scan stelde de arts vast dat mijn onder prothese schuin zat en dat er een barst in mijn scheenbeen was. Hij stelde voor om mijn onder prothese er uit te halen en mijn been wat rechter (manier van spreken ) af te zagen en een nieuwe prothese te plaatsen. Ik mocht kiezen wanneer ik die operatie wilde laten uitvoeren. Tot op heden heb ik dat nog niet laten doen daar ik na drie jaar nog altijd die revalidatie pijn niet vergeten ben, die barst in mijn scheenbeen is wel al lang genezen maar die prothese zit er nog altijd schuin in, ik kan er mee leven en verhelp me met ontstekings- en pijnstillers, niet elke dag maar bijv. als het echt niet meer gaat, en zeker nu meer dan in de zomer.
Ik ben nu 54 jaar en ben invalide verklaart, ik kan me verplaatsen waarheen ik wil en met onze invalideparkingkaart kunnen we nog kleine boodschappen doen, lang kan ik niet gaan. Met de pijn leert men leven, maar ik wens dit niemand toe, een ding is zeker, er zijn er die nog altijd veel slechter zijn dan mijzelf.
Met mijn verhaal wil ik niemand afschrikken integendeel, wat men moet weten is, dat na een medische ingreep, de revalidatie wel met respect gevolgd moet worden, en niet direct willen springen als je nog niet behoorlijk kunt lopen, ik was te jong om dit te laten gebeuren zegt men. Nee ik was te jong omdat ik dacht dat alles veel beter zou gaan, en ik te vlug weer beter wilde zijn zoals vroeger, hm zoals vroeger komt nooit meer dat is wat mensen niet willen aanvaarden.
Ik wens aan alle artrose lijders veel sterkte met al mijn respect voor hen.